Poseł I, II i III kadencji.
Marszałek Senatu VI, VII i VIII kadencji. Wicemarszałek Senatu RP podczas IX i obecnej X kadencji.
Urodził się w 1949 r. w Lidzbarku Warmińskim, dokąd rodzice przybyli z Wileńszczyzny. Od 1958 r. mieszkał w Sopocie, gdzie ukończył szkołę podstawową, następnie Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni Orłowie (klasę fotograficzną).
Pierwszy raz został aresztowany za druk i rozprowadzanie ulotek popierających studentów w marcu 1968 roku. Skazano go na 3 lata więzienia (wyszedł po 1,5 roku).
Absolwent historii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Był współorganizatorem opozycji demokratycznej w Lublinie i na Wybrzeżu.
W 1976 r. uczestniczył w akcji niesienia pomocy robotnikom Radomia. Został członkiem Komitetu Obrony Robotników. W latach 1977-1978 współorganizował Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża. Był jednym z redaktorów nielegalnych przedsierpniowych pism opozycyjnych: „Robotnik” i „Robotnik Wybrzeża”.
W 1980 r. był organizatorem strajku w Stoczni Gdańskiej. Współtworzył postulaty strajkowe. Po wprowadzeniu stanu wojennego kierował drugim strajkiem w Stoczni Gdańskiej z 15 na 16 grudnia. Potem przez ponad 4 lata ukrywał się i kierował podziemnymi działaniami „Solidarności”. W latach 1984-1986 był członkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej, następnie – Tymczasowej Rady „Solidarność”. Był aresztowany i więziony. Brał udział w strajkach w maju i sierpniu 1988 r. w Stoczni Gdańskiej. Od 1989 roku przewodniczył Zarządowi Regionu Gdańskiego i był członkiem prezydium oraz w latach 1990-1991, wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.
Od 1991 do 2001 r. był posłem na Sejm. W I kadencji przewodniczył Klubowi NSZZ „Solidarność”, w II i III – w klubie Unii Wolności. Przewodniczył Komisji Nadzwyczajnej ds. Zbadania Stanu Wojennego i w tzw. sprawie oskarżeń premiera Oleksego. Był też członkiem komisji: Spraw Zagranicznych, Mniejszości Narodowych i Etnicznych, Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego, Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw konstytucyjnych, Administracji i Spraw Wewnętrznych, Odpowiedzialności Konstytucyjnej oraz Nadzwyczajnej ds. kodeksu pracy.
W VI, VII i VIII kadencji Senatu przewodniczył Zgromadzeniu Parlamentarnemu Polski, Litwy i Ukrainy, a także Parlamentarnemu Zespołowi ds. Współpracy z Organizacjami Pozarządowymi.
W latach 1997-2000 był wiceministrem w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, gdzie m.in. nadzorował funkcjonowanie policji. W latach 2001–2005 był wicemarszałkiem i członkiem Zarządu Województwa Pomorskiego.
Jest wdowcem, śp. żona Alina Pienkowska (1952-2002) była działaczką przedsierpniowej opozycji i „Solidarności” oraz senatorem II kadencji Senatu RP. Ma dwoje dzieci.